ABC dobrych manier

 

 ALFABET DOBRYCH MANIER

 

 

Arogancja – okazywana słowami, minami, gestami jest naganna.

 

 

Bekanie – traktowane przez niekulturalnych młodzieńców za „wspaniały” dowcip, a będące wyłącznie kompromitującym dowodem chamstwa.

 

 

Cześć – nie żałujmy tego słowa (bardziej czule może być: pa, buźka, hej).

 

 

Decybele – wrzaski, krzyki i głośna muzyka, unikajmy tego (cichego głosu słucha się uważniej i jest on cieplejszy).

 

Do widzenia – elementarny wyraz kultury.

 

Drzwi – przepuszczamy wychodzących, zawsze pozwalamy wejść najpierw kobietom, dziewczętom i starszym.

 

Dyskrecja – umiejętność zachowania tajemnicy, nie powtarzamy osobom postronnym powierzonych nam sekretów.

 

Dzień dobry – obowiązkowo mówić, mówić, mówić, nigdy nie zaszkodzi, nic nie kosztuje.

 

Dziękuję – używać przy każdej sposobności (patrz: dzień dobry).

 

 

Elegancja – to styl bycia i ubierania się, polega na „dyskretnym uroku”.

 

 

Fair play – szlachetna gra, w życiu codziennym polegająca na tym, żeby nie oszukiwać, nie wygrywać cudzym kosztem, nie wykorzystywać swojej przewagi.

 

 

Gafa – zachowanie nietaktowne, raczej nie zamierzone, wynikające z nieuwagi, niewiedzy czy roztargnienia, gdy się zdarzy, nie wpadajmy w panikę i szybko przeprośmy.

 

Grzechy szkolne – zwalenie na kogoś swojej winy, skarżenie, podlizywanie się, przezywanie kolegów, wyśmiewanie lub przedrzeźnianie nauczyciela.

 

 

Higiena – obowiązuje codzienne mycie się od stóp do głów. Uwaga! Polewanie brudu perfumami daje efekty żałosne.

 

 

Imieniny – nie zapominajmy solenizantom złożyć życzeń.

 

 

Jedzenie – mlaskanie, siorbanie, cmokanie, czyli jedzenie głośne i niechlujne jest bardzo kompromitujące!

 

 

Kłanianie się – młodsi kłaniają się starszym, uczniowie nauczycielom i innym pracownikom szkoły, chłopcy dziewczętom.

 

Książki – pożyczone oddajemy we właściwym terminie!

 

 

Listy – cudza korespondencja to rzecz święta, nie do wybaczenia jest otwieranie i czytanie cudzych listów.

 

Mowa sztućców – po skończonym posiłku odkładamy sztućce na talerzu równolegle do siebie po prawej stronie.

 

 

Niepunktualność – ten, kto się spóźnia zraża do siebie ludzi, jeszcze zanim ich zobaczy.

 

 

Obgryzanie paznokci – unikajmy, zwłaszcza w towarzystwie.

 

Obrażanie się – dąsanie o byle co, „muchy w nosie” to mało elegancki (a przy tym nudny!) sposób załatwiania swoich porachunków.

 

Odpowiedzialność za swoje czyny – gotowość do przyznania się do swoich błędów.

 

 

Pierwszeństwo – w drzwiach, na schodach, przy częstowaniu ma dziewczyna, kobieta, osoba starsza.

 

Plotka – jest w bardzo złym tonie. Świadczy o osobie, która plotkuje, że jest pusta i nie ma nic do powiedzenia na inne tematy. Takiej osobie nie należy ufać.

 

Plucie – czynność szczeniacka i obrzydliwa.

 

Podawanie ręki – pierwsza podaje rękę osoba ważniejsza: starsza młodszej, dziewczyna chłopcu.

 

Podrywanie – nie ma nic zdrożnego w podrywaniu, byle było to zręczne, dowcipne, kulturalne i miłe dla obu stron.

 

Pomoc – nigdy nie odmawiamy pomocy potrzebującemu czy przyjacielowi, obowiązuje wzajemna troskliwość, czynimy to taktownie i serdecznie, nie wypominamy nikomu, co dla niego uczyniliśmy.

 

Proszę – oznacza nie tylko prośbę, używamy również, gdy przepuszczamy kogoś w drzwiach, podając coś, pomagając w czymś, ustępując miejsca itp.

 

Przedstawianie kogoś – zawsze należy najpierw wymienić nazwisko osoby przedstawianej, a dopiero potem tej, której kogoś przedstawiamy (kobiecie przedstawiamy mężczyznę, starszemu młodszego, koleżance kolegę).

 

Przepraszam – nie jest to tylko słówko dla tych, którzy czują się winni. Przepraszamy gdy niechcący sprawiliśmy kłopot, przykrość, niewygodę. Pamiętajmy o bezpłatnym dodatku, czyli uśmiechu do wszystkich grzecznościowych zwrotów.

 

 

Ręce – zawsze są widoczne, więc choćby z tego powodu muszą być czyste. Nie rozmawiamy z koleżanką, kobietą i osobą starszą trzymając je w kieszeniach.

 

Rozmowa – nie wpadamy nikomu w słowo, nie mówimy jednocześnie, nie przerywamy, nie szeptamy w towarzystwie na ucho.

 

 

Strój szkolny – żadnych wyzywających rzeczy i błyszczących ozdób, nie powinien podkreślać różnic majątkowych. I oczywiście musi być schludny i czysty, dostosowany do okoliczności.

 

Śmiecenie – człowiek cywilizowany nie wyrzuca śmieci gdzie popadnie.

 

 

Taneczny bon-ton – chłopiec zaprasza dziewczynę do tańca, po tańcu odprowadza na miejsce i dziękuje za taniec.

 

Telefon – dzwoniąc do kogoś witamy się i zawsze przedstawiamy, nie telefonujemy po godzinie 22.00.

 

 

Ustępowanie miejsca – w poczekalni, w autobusie obowiązkowo ustępujemy miejsca osobom starszym.

 

Uścisk dłoni – niegdyś był to gest pokoju, dziś jest wyrazem życzliwości i przyjaźni.

 

Uśmiech – ułatwia codzienne życie.

 

 

Wyrazy niekulturalne (niecenzuralne) – zdecydowanie nie używamy żadnych wulgarnych i obelżywych wyrazów.

 

 

Zaproszenie – nie przyjmujemy zaproszeń do domu czy samochodu od nieznajomych.

 

Żucie gumy – uważa się za objaw lekceważenia rozmówcy.

 

Życzliwość – okazana ludziom wraca bardzo szybko. Powinno się być życzliwie nastawionym do wszystkich ludzi, co wcale nie znaczy, że należy się dawać naiwnie wykorzystywać! Życzliwe nastawienie potrafi zdziałać cuda.

 

 

 

OGŁOSZENIA DROBNE

Poznam chłopca znającego trzy wyrazy: proszę, dziękuję, przepraszam. „Dzień dobry” oraz „do widzenia” także mile widziane.